Tylko u nas: Rozmowa z homoseksualistą

Na dworze jest już ciemno. Czekam na umówione spotkanie z 24-letnim chłopakiem, który ukrywa się pod pseudonimem Igor. Nie chce podawać swego imienia i nazwiska. WIele osób go zna. Chłopak prowadzi normalne życie, pracuje, żyje wśród ludzi. Ma jednak jeden sekret, który diametralnie zmienił jego życie na gorsze. Jest homoseksualistą… Zza zakrętu wyłania się wysoka postać z kapturem na głowie. Siadamy na murku. Rozmawiamy cicho…

To prawda?
- Że jestem gejem…? Tak.
Kiedy się zorientowałeś?
-Wiedziałem o tym odkąd pamiętam. Już w podstawówce czułem, że dziewczyny mnie nie interesują. Brzydziłem się nimi. Wtedy zdałem sobie sprawę, że jestem… inni niż wszyscy. Nie wiedziałem, że to coś złego. Nie przypominałem normalnego chłopaka. Podobno było to po mnie widać. Zaczęli mnie coraz częściej przezywać. Nie widzieli mnie z dziewczyną. To był początek prześladowań.
Zdarzały ci się jakieś nieprzyjemne sytuacje?
- Żeby to jeden raz! Wielokrotnie musiałem uciekać. Najbardziej pamiętam sytuację z ulicy Gnieźnieńskiej, kiedy ruszyło na mnie sześciu. Nie miałem żadnych szans. Brak tolerancji i ciągłe naśmiewanie się spowodowało, że chciałem popełnić samobójstwo. Pociąłem się... Ktoś ci pomógł?
- Nikt… Na palcach jednej ręki mogę policzyć wszystkie sytuacje w moim życiu, gdy ktokolwiek się za mną wstawił. Dużo osób nie chce pomagać takim jak ja.
Wciąż miewasz takie myśli?
- Wiesz, chyba się do tego przyzwyczaiłem. Chodziłem do psychologa. Byłem u psychiatry, ale ja nie jestem przecież chory na głowę. Bardziej powiedziałbym, że na serce… bo to ono wybiera.

Więcej tylko w najnowszym wydaniu Tygodnika Wągrowieckiego