Patron wągrowieckiej ulicy - Kim jest Piotr Paliński?

W ostatnim czasie informowaliśmy, że w Poznaniu ma powstać ulica... Wągrowiecka. Pozostając w tematyce ulic postanowiliśmy przybliżyć postacie patronów ulic z terenu Wągrowca. Jak się okazuje wśród nich nie brakuje wągrowczan.

Ślepa uliczka prostopadła do Łakińskiego i równoległa do Polnej...Niewielka ulica, która nosi jednak imię jednego z najwybitniejszych wągrowczan przełomu XIX i XX wieku. To właśnie ulica Palińskiego... Piotra Palińskiego.

Cztery lata temu wągrowieckie muzeum wzbogaciło się w nowe materiały na temat postaci wągrowczanina. Wśród nich takie, które mogą świadczyć o tym, że Paliński przyjaźnił się z... Sienkiewiczem. Wśród ciekawszych dokumentów przekazanych przez wnuka wybitnego wągrowczanina muzeum znajduje się także kopia listu, jaki Paliński otrzymał od tego wybitnego Polaka ... Henryka Sienkiewicza. Czy oznacza to, że obaj mężczyźni znali się osobiście? Można wysnuć takie wnioski choćby po tym, jak wągrowczanin przesłał Sienkiewiczowi cebulki roślin z Holandii, kiedy w niej przebywał. Piotr Paliński urodził się 17 sierpnia 1853 roku w Fordonie (dziś dzielnica Bydgoszczy). Życie rzucało pisarza jednak w różne strony ziem polskich i Europy. Z wykształcenia był nauczycielem. Pracował między innymi w Kcyni, Linowie pod Mogilnem czy w Strzelnie.

Jednocześnie Paliński angażował się w pracę dziennikarską publikując w wielu ówczesnych gazetach. Nie bał się występować przeciwko pruskiemu okupantowi. W październiku 1896 roku wytoczono mu proces za przetłumaczenie z niemieckiego powieści J.E.K. Bischoffa „Diabeł w szkole” zawierającej aluzje do pruskiego szkolnictwa. Co więcej, wydanie mężczyzna opatrzył jeszcze własnym wstępem. Za to zakazano mu wykonywania zawodu nauczyciela. Wyrok jednak nie spowodował zaprzestania działalności przez Palińskiego w mediach. Publikował w gazecie w Bydgoszczy, a następnie w Gnieźnie, do którego się przeniósł. Za publikacje o charakterze patriotycznym pisarz 25 razy stawał przed pruskim sądem. Za swoje artykuły przesiedział w areszcie łącznie 8 miesięcy. W 1906 roku Paliński wraz z rodziną zdecydował się wyemigrować do Westalii, gdzie dalej działał w związkach i mediach polonijnych. Ostatecznie przez władze został zmuszony do wyjazdu.

Przeprowadził się do Holandii , gdzie kierował polskim oddziałem firmy ogrodniczej i jednocześnie działał wśród miejscowej Polonii. W 1919 roku powrócił do Polski. W 1928 roku przeszedł na emeryturę i osiadł w Wągrowcu, w którym wcześniej bywał w związku ze swoją działalnością patriotyczną. Na emeryturze Paliński jednak nie zaprzestał się udzielać. Nie pracując już jako nauczyciel powrócił do pracy dziennikarskiej. Publikował w endeckiej Gazecie Wągrowieckiej. Zajmował się także działalnością regionalistyczną. Opracował między innymi książkę dotyczącą powiatu wągrowieckiego. Jednocześnie angażował się w działalność Stronnictwa Narodowego w Wągrowcu. W 1933 roku został honorowym prezesem SN w Wągrowcu. Okres okupacji przeżył w Wągrowcu. Za swoją działalność patriotyczną musiał zmagać się z represjami ze strony Niemców, których w swoim dzienniku nazywał „Hitlerami”. Okres powojenny dla Palińskiego niestety nie był lepszy. W miejsce Niemców przyszli Rosjanie. Z notatek Palińskiego wynika, że swoje mieszkanie musiał dzielić z przydzielonymi mu lokatorami.

Został zmuszony do pozbycia się własnej biblioteczki, co bardzo go zabolało. Z opracowań na jego temat dowiadujemy się, że ostatnie lata swojego życia spędził w bardzo trudnych warunkach materialnych. Egzystencję umożliwiała mu jednak ofiarność wągrowieckiego społeczeństwa, w którym niegdyś działał. Piotr Paliński zmarł 26 lutego 1950 roku w Wągrowcu. Został pochowany na cmentarzu poklasztornym.