Tylko u nas: Rozmowa z Łukaszem Wełnicem

Jesteś ubrany „po cywilnemu”. Gdzie się podział Twój kuchenny fartuch?
Będę pracował dopiero na popołudniową zmianę, w czasie, kiedy w pizzerii ruch jest największy. Po tylu latach możemy już sobie pozwolić na to, by nie siedzieć całymi dniami w pracy.

Wcześniej tak nie było?
Oj nie (śmiech). Kiedy otworzyliśmy „Tanzo”, pracowałem tutaj zupełnie sam. Od rana, do wieczora. Byłem odpowiedzialny zarówno za robienie pizzy, jak i przyrządzanie innych dań w kuchni. Oczywiście w międzyczasie dochodziły do tego inne obowiązki związane z prowadzeniem interesu. To były trudne, ale z perspektywy czasu widzę, że dobre czasy. Własnymi rękami doprowadziliśmy do tego, co jest tu teraz.

Mówisz w liczbie mnogiej. Chodzi o Twoją żonę Paulinę, tak?
Dokładnie. W czasach, kiedy „Tanzo” powstawało, czyli dokładnie 1 czerwca 2009 roku Paulina była moją dziewczyną. Z tej racji, że ja do samego otwarcia naszego interesu pracowałem w innym miejscu, to właśnie ona jest właścicielką pizzerii. Tak naprawdę ten interes jest naszym wspólnym pomysłem. Oddaliśmy i cały czas oddajemy mu wiele naszej pracy i nerwów (śmiech).

Tak dokładnie podałeś datę powstania „Tanzo”, że aż boję się zapytać, czy pamiętasz, kiedy wziąłeś ślub.
Niech no się zastanowię (śmiech). Żartuję oczywiście. Pamiętam dokładnie, że Paulina została moją żoną 29 stycznia 2010 roku. Ten dzień zapadnie nam w pamięci, bo z powodu ogromnej śnieżycy część gości nie przyjechała na poprawiny, a my sami mieliśmy trudności z dojechaniem na sesję zdjęciową.

A skąd wziął się pomysł na założenie własnej pizzerii?

Cała rozmowa dostępna na łamach Tygodnika Wągrowieckiego

Światowe dni młodzieży