Zapamiętano go jako sumiennego nauczyciela i rzemieślnika. Wspomnienie Zenona Kasperka

Zenon Kasperek przyszedł na świat 1 sierpnia 1939 roku w Pruścach. Był najstarszym synem Henryka i Marianny Kasperek (z d. Migas). Okres wojennej zawieruchy spędził w Pruścach. Od 1944 roku jego ojciec przebywał w okopach we Włocławku. Po powrocie w 1945 rodzice chłopca otrzymali poniemieckie gospodarstwo w Runowie.

Rok później, we wrześniu 1946 siedmioletni Zenon rozpoczął naukę w miejscowej szkole. Ukończył w niej cztery klasy i następnie zaczął edukację w szkole zbiorczej w Potulicach. W 1953 roku ukończył tam siódmą klasę i rozpoczął naukę w Państwowym Liceum Pedagogicznym w Wągrowcu. Pięć lat później, w 1958 roku zdał egzamin dojrzałości.

Zdany egzamin maturalny otworzył przed Zenonem Kasperskiem furtkę do pracy zawodowej. Jego pierwszy miejscem pracy była szkoła podstawowa w Pobiedziskach. Pracował tam od 16 sierpnia 1958 roku do 5 listopada 1959 roku. Dzień później, 6 listopada rozpoczął zasadniczą służbę wojskową w Grudziądzu, gdzie awansował na stopień kaprala, a po jej ukończeniu został skierowany do pracy w Szkole Podstawowej nr 2 w Stęszewie. Trudna sytuacja rodzinna spowodowała, że od 1 lutego 1962 roku na własną prośbę został przeniesiony do pracy jako wychowawca Państwowym Domu Dziecka w Wągrowcu.

Z początkiem września 1963 roku przeniesiono go do pracy jako pełniącego obowiązki kierownika w szkole podstawowej w Rakowie, którą kierował przez prawie trzy lata, do 31 sierpnia 1966 roku. Od 1 września tego samego roku przejął obowiązki na tym samym stanowisku w szkole podstawowej w Pląskowie. Pracował tam do momentu likwidacji szkoły, czyli do 31 sierpnia 1973. Następnie Zenon Kasperek przyjął propozycję pracy jako nauczyciel techniki w Liceum Ogólnokształcącym w Wągrowcu. W wągrowieckim Ogólniaku pracował przez dwa lata.

Reorganizacja oświaty i tworzenie zbiorczych szkół gminnych zaowocowało powoływaniem gminnych dyrektorów szkół. Pochodzący z Runowa, Zenon Kasperek rozpoczął pracę na stanowisku zastępcy Gminnego Dyrektora Szkół ds. Wychowawczych, a tę funkcję pełnił w latach 1975-1977. Na własną prośbę przebywał na bezpłatnym urlopie do zakończenia roku szkolnego 1980/1981.

1 września 1981 rozpoczął nowy rozdział w swoim życiu. Otworzył warsztat rzemieślniczy i zajął się nie tylko stolarstwem budowlanym i meblowym. Dwa lata później, 1 września 1983 roku rozpoczął szkolenie uczniów w zawodzie stolarskim. Prowadząc do emerytury swój zakład stolarski wyszkolił w tym zawodzie 40 osób.
Warto wspomnieć, że w 1962 roku poślubił nauczycielkę, Janinę Woźniak, a później małżonkom urodziła się córka Aleksandra. Zenon wraz z Janiną cieszyli się z narodzin wnuków Radosława i Agaty. Bardzo ucieszyły go również narodziny prawnuczek: Anielki i Celiny.

W swojej pracy nauczyciela śp. Zenon Kasperek dał się poznać jako sumienny pedagog, który osiągał bardzo dobre wyniki nauczania. Miał opinie bardzo dobrego organizatora, przełożonego, który z zaangażowaniem wykonywał swoje obowiązki na stanowiskach kierowniczych. Zapamiętano go jako osobę dbającą o dobrą atmosferę w szkole, która organizowała wycieczki szkolne, zajęcia sportowe, uroczystości okolicznościowe i patriotyczne. Rozwijał bazę lokalową kierowanych przez siebie szkół i dbał o odpowiednie zaopatrzenie w pomoce naukowe. Skutkowało to wysokimi ocenami jego pracy ze strony władz szkolnych. Ponadto był osobą zaangażowaną we współpracę z organizacjami społecznymi: Komitetem Rodzicielskim, Kółkiem Rolniczym, Dyrekcją Przedsiębiorstw PGR i Szkolnym Związkiem Sportowym.

Był członkiem Bractwa Kurkowego oraz członkiem Zarządu Gminnego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci. Prowadząc wspomniany zakład rzemieślniczy wspierał miejscową parafię rzymsko-katolicką wykonując dla niej szereg prac. Jednocześnie dbał o poszerzanie swoich horyzontów i systematyczne dokształcanie się. Po złożeniu egzaminu z bezpieczeństwa i higieny pracy ukończył kurs dla kierowników szkół podstawowych. Dodatkowo w 1964 roku ukończył studium nauczycielskie na kierunku wychowania plastycznego i zajęć praktyczno-technicznych. W 1979 roku po ukończeniu zaocznych studiów magisterskich (wychowanie techniczne) uzyskał tytuł magistra techniki. Jego zaangażowanie, sumienna praca oraz współpraca z rodzicami zaowocowały otrzymaniem przez niego nagrody Ministra Oświaty i Wychowania I stopnia, 1977. Trzy lata wcześniej w 1975 otrzymał odznakę honorową „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego”. Dodatkowo został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi w 1979 roku, a jego postać na trwale zapisała się w dziejach miejscowości.

Tekat opracowany na podstawie materiałów Jana Wojtyszyna (na podstawie teczki akt osobowych).