Odszedł działacz polityczny, aktywista z gminy Gołańcz - wspomnienie o Stefanie Dobrzykowskim

Tata naukę rozpoczął w Czeszewie w 1937 roku, naukę przerwała wojna i we wrześniu 1939 roku mały Stefan z rodzicami uciekał w kierunku Warszawy przed Niemcami. Z tak zwanej ucieczki powrócił do Kujawek z początkiem października 1939 roku. W czasie wojny uczył się przez 2 lata w szkole niemieckiej, jako 9-letni chłopiec po lekcjach musiał pracować - pasł owce i krowy. Po zakończeniu wojny uczył się dwa lata w szkole w Czeszewie, a później w Dwu-zimowej Szkole Rolniczej w Gołańczy. Następnie krótko pracował w zakładach ziemniaczanych w Wągrowcu. Z powodu choroby swojego ojca zajął się pracą w gospodarstwie rodzinnym. W roku 1961 ożenił się z Zenobią Muszyńską z Krzekatowa. Wspólnie z mamą byli społecznymi aktywistami. Mama była wieloletnią przewodniczącą Koła Gospodyń Wiejskich w Kujawkach oraz inicjatorką wielu lokalnych wydarzeń. Natomiast tata jako absolwent szkoły rolniczej zobowiązany był do prowadzenia szkoleń dla rolników. Ojciec wzorował się na dokonaniach społecznych Karola Libelta, starał się upowszechniać nowoczesne metody gospodarowania na wsi. Należał do Kółka Rolniczego - został jego sekretarzem. W latach 1960 - 1970 został członkiem gminnej spółdzielni w Gołańczy, następnie wojewódzkiej spółdzielni w Wałczu, a w 1989 roku brał udział w II Kongresie Spółdzielczości w Warszawie. Pracował w Spółdzielczości Mleczarskiej, w Związku Hodowców Bydła, Związku Producentów Buraka Cukrowego. W styczniu 1981 z jego inicjatywy powołano Gminny Związek Rolników Kółek i Organizacji Rolniczych w Gołańczy, w którym pełnił funkcję prezesa. W następnych latach był członkiem Regionalnego Związku Rolników Kółek i Organizacji Rolniczych w Chodzieży. Jego praca społeczna sprzyjała rozwojowi gospodarstw indywidualnych. Z pracą polityczną związał się w 1972 roku wstępując do Polskiego Stronnictwa Ludowego i przez 8 lat pełnił funkcję w Zarządzie Wojewódzkim PSL w Poznaniu. Przez kilka kadencji był Radnym Rady Miasta i Gminy Gołańcz. Za prace społeczną wielokrotnie odznaczany:

- w latach 1975 - 1985 odznaczony trzykrotnie brązowym, srebrnym oraz złotym Krzyżem Zasługi dla Województwa Pilskiego,

- w 1982 Złotym Krzyżem - Zasłużony dla Pożarnictwa,

- z rąk Prezydenta RP otrzymał w 1993 roku Krzyż Kawalerskim Odrodzenia Polski oraz w 2005 roku Krzyż za Zasługi dla Województwa Wielkopolskiego.

- w 2006 roku otrzymał Nagrodę Herbu Powiatu Wągrowieckiego

- w 2007 roku został odznaczony Medalem Wincentego Witosa.

Ostatnie lata życie wspólnie z mamą spędzili mieszkając w Kujawkach wraz z synem, któremu przekazał gospodarstwo rolne. Pomagali w wychowywaniu wnuków i codziennych obowiązkach.

Aktywne i do końca pracowite życie mamy zakończyło się 3 września 2014 roku, po jej śmierci tata miał problemy ze zdrowiem, głównie z samodzielnym poruszaniem się. Odszedł 18 marca 2018 roku. Ich życie było aktywne i pracowite. Wspierali się i uzupełniali zarówno w życiu rodzinnym jak i społecznym. Mimo wielu zajęć mieli zawsze czas dla rodziny, na modlitwę, dzielili się dobrą radą, życzliwością, byli otwarci na świat i ludzi, i tacy pozostaną w naszej pamięci. Nam dali przykład - jak żyć, jak pracować, by pozostawić ślad na Ziemi Matce.

Pozostawili syna, dwie córki oraz sześcioro wnucząt.

22 marca podczas ceremonii pogrzebowej na cmentarzu w Czeszewie Stefana Dobrzykowskiego żegnały setki osób.

Wszystkim, którzy w tak bolesnych dla nas chwilach dzielili z nami smutek i żal, okazali wiele serca i życzliwości oraz uczestniczyli we mszy oraz ceremonii pogrzebowej i ostatniej drodze naszego ukochanego Taty - rodzinie, przyjaciołom, sąsiadom, znajomym, delegacjom, pocztom sztandarowym oraz księdzu Proboszczowi Janowi Dzierla za piękne słowa podczas homilii - serdecznie dziękujemy.