Atak Rosji na Ukrainę. Switłana przyjechała do Wągrowca z 7-letnią córeczką i schorowaną mamą. Mężczyźni zostali, by walczyć...

Wojna. To mrożące krew w żyłach słowo jest nam dziś bliższe niż kiedykolwiek. Kiedy w czwartek 24 lutego wojska rosyjskie uderzyły w Ukrainę, świat wielu żyjących tam osób się zawalił. Z dnia na dzień ich życie legło w gruzach. Kobiety i dzieci szukają schronienia poza granicami Ukrainy. Mężczyźni zostają, by bronić ojczyzny, choć wielu z nich nigdy wcześniej nie trzymało w rękach broni...

W niedzielę 27 lutego do Wągrowca przybyli pierwsi uchodźcy z Ukrainy. Wielu z nich to osoby, których bliscy tutaj pracują. Wśród nich była 31-letnia Switłana, z którą udało się nam porozmawiać. W spotkaniu uczestniczyła nasza redakcyjna koleżanka Oksana, dzięki której nasza rozmówczyni mogła poczuć się pewniej.

Switłana pochodzi z miejscowości Horiszni Pławni w powiecie potławskim, która jest położona we wschodniej części Ukrainy. Do przyjazdu do Wągrowca namówiła ją siostra, która wraz z rodziną mieszka w stolicy powiatu wągrowieckiego od dłuższego czasu. Wraz z nią przyjechały jej 7-letnia córeczka Liza i mama.

- My mieliśmy dobre życie na Ukrainie. Ja pracowałam jako menadżer w firmie zajmującej się sprzedażą ubrań przez Internet. Mój mąż też pracował. Niedawno kupiliśmy mieszkanie, w którym przeprowadziliśmy całkowity remont. Mieliśmy kota... Wszystko się zmieniło w ten czwartek. Od samego rana cała Ukraina mówiła tylko o tym, że Rosja nas zaatakowała. Kiedy poszłam do pracy, nakazano nam się schronić. Wróciliśmy do domów i zeszliśmy do piwnic, bo tam jest bezpieczniej. Ale nie ma tam żadnej wentylacji... - mówi młoda kobieta.

Kobieta przyznała, że aktualnie na Ukrainie nie ma niczego. Na stacjach nie ma paliwa, w bankomatach nie ma pieniędzy. Nawet w sklepie nie można kupić żywności, bo wojska rosyjskie zajęły je na własne potrzeby.

Podczas naszej rozmowy nie brakowało emocji. Switłana ze łzami w oczach opowiedziała nam o swoim mężu. Wspólnie podjęli decyzję, że ona i dziecko przyjadą do Polski, a on zostanie, by bronić kraju.

- Rozmawialiśmy dziś rano przez telefon, bo jeszcze mamy taką możliwość. Mąż zgłosił się jako ochotnik. W naszej miejscowości jest olbrzymi zbiornik wodny, który, jeśli zostanie zniszczony, zaleje wszystko. Jako pierwsi wezwani zostali ci, którzy umieją strzelać. Pozostali, w tym także mój mąż, mają czekać w miejscu zamieszkania. Większość czasu spędzają w piwnicach. Do domu wchodzą tylko po żywność. Boję się o niego - opowiada ze łzami w oczach.

Droga Switłany do Polski trwała ponad dwie doby. O bilety zadbała jej mieszkająca w Wągrowcu siostra. Nasza rozmówczyni przyznaje, że bardzo bała się podróży, bo słyszała, że rosyjskie wojska strzelały do jakiegoś pociągu. Pomyślała jednak, że autobus jest trochę bezpieczniejszym środkiem, bo zawsze może zmienić trasę.

- Zabrałyśmy ze sobą tylko kilka najpotrzebniejszych rzeczy. Cały nasz dobytek został w domu... Naszym środkiem lokomocji był autobus. Siostra kupiła nam bilety. Po drodze widziałyśmy, jak dużo złego już wyrządziły wojska rosyjskie. Wojsko z bronią zatrzymywało nasz transport, by sprawdzić, czy znajdują się tam tylko kobiety i dzieci. Bo mężczyźni musza zostać. Nasi kazali kierowcy zawrócić i znaleźć inna drogę, bo planowali wysadzenie mostu, by zablokować wjazd do miasta. Na granicy były tłumy ludzi, nawet z maleńkimi dziećmi. Było zimno, jakieś minus dwa stopnie. Wszyscy stali, by tylko móc przedostać się przez granicę. My w autobusie siedzieliśmy nawet po 4 osoby na dwóch siedzeniach - mówi.

Po przybyciu do Wągrowca, Switłana z córką trafiły do osób, które postanowiły udostępnić pokój w swoim mieszkaniu uchodźcom. Jak mówi kobieta, otrzymała wszystko, czego potrzebowała.

- Dostałyśmy ręczniki, pościele i kosmetyki do mycia. Dziękujemy ludziom, którzy przynieśli te artykuły. Zdajemy sobie sprawę, że obecne lokum jest tylko tymczasowe. Nie chciałabym, żeby ktoś pomyślał, że przyjechałam tu żyć za czyjeś pieniądze. Chciałabym jak najszybciej podjąć pracę i znaleźć mieszkanie na wynajem. Nie chcę być dla kogoś ciężarem - słyszymy od Ukrainki.

Switłana nie wie, jak będzie wyglądała jej przyszłość. Nie ukrywa, że bardzo się boi tego, co przyniosą kolejne dni.

- Najbardziej boję się, że nie będą miała do czego, do kogo wracać... - urywa, bo płacz nie pozwala jej mówić dalej.

Na pytanie, czego potrzebują, odpowiada, że niczego. Że jest wdzięczna, za to, co już dostały. Jedyne, co mogłoby się przydać to leki, gdyż jej mama choruje na cukrzycę i ma problemy z sercem.