W Wągrowcu miał powstać kanał łączący dwa jeziora

Budowa kanału łączącego Jezioro Durowskie i Jezioro Rgielskie nawet dziś wydaje się zadaniem kolosalnym, wręcz abstrakcyjnym. Jednak, jak się okazuje, w Wągrowcu był człowiek, który podjął się takiego wyzwania.
- Z pomysłem budowy kanału łączącego oba jeziora stał opat Mikołaj Bimantanus, będący w pierwszej połowie XVI wieku na czele wągrowieckiego zakonu cystersów. Po rozmowach między innymi z młynarzami zdecydował się on na budowę kanału - wspomina w rozmowie z „Tygodnikiem” Marcin Moeglich, historyk z Wągrowca. Budowa ruszyła. Niestety. Całe zadanie przerwała śmierć wągrowieckiego opata. Jego następcy nie podzielali już niezwykle innowacyjnej wizji swojego poprzednika. Pojawiły się także sugestie, że cała inwestycja nie mogłaby należycie funkcjonować ze względu na odmienny stan wysokości w jeziorach. Jednak do dziś w okolicy dzisiejszych Kaliszan można dostrzec obniżenie terenu. To pozostałość po rozpoczętej wówczas wielkiej budowie, która bez wątpienia, gdyby tylko powstała, to do dziś mogłaby być jedną z najciekawszych atrakcji turystycznych Wągrowca. Taką jest obecnie skrzyżowanie wągrowieckich rzek. To także dzieło naszych przodków. Powstało ono bowiem sztucznie w XIX wieku.

Wągrowiec na starej fotografii

Dziś wielu wągrowczan zachwyca się stojącym nad brzegiem Jeziora Durowskiego aquaparkiem. Jednak, jak się okazuje, już przed wiekami w Wągrowcu istniał „pradziadek” tego dzisiejszego wodnego królestwa. Już w XVI wieku Wągrowiec mógł pochwalić się bowiem posiadaniem...łaźni miejskich. Był to bez wątpienia ówczesny odpowiednik dzisiejszego aquaparku, a zarazem spora innowacja jeśli chodzi o XVI-wieczne miasta. Niestety, dziś nie jest już znana dokładna lokalizacja tego obiektu. Najprawdopodobniej mieścił się on nad rzeką Wełną. To nie była jedyna sanitarna inwestycja z XVI wieku.
- Wówczas w planach była już budowa sieci kanalizacyjnej w Wągrowcu. Niestety. W odróżnieniu do łaźni miejskich, te wówczas nie powstały - tłumaczy historyk. Co istotne, przed wiekami budowano, nie posiadając tak wyspecjalizowanego sprzętu jak dziś. Nie było wówczas żurawi, czy potężnych spychów, które dziś wydają się nieodzowne. Jednak to właśnie także w XVI wieku powstał aktualny budynek wągrowieckiej fary, który przetrwał do dziś. Pierwszy obiekt istniał w tym miejscu już w XIV wieku. Został jednak zniszczony i zastąpiony tym, który stoi po dziś dzień. Co istotne, wągrowiecką farę budowano najprawdopodobniej przez dziesięciolecia. Obiekt nie powstał od razu. Budowa była stopniowa i odkładana w latach. - W XVI wieku Wągrowiec przeżywał swój złoty wiek. Wówczas to budowano w mieście z rozmachem, miasto się rozwijało. Mieszczanie chcieli więc pięknego kościoła - wyjaśnia Moeglich.

ZOBACZ: jak zmieniał się Wągrowiec

Jeśli chodzi o wągrowiecką farę, to w pierwszej kolejności powstało najprawdopodobniej prezbiterium, niewykluczone, że także przyległa do niego kaplica. W kolejnych latach, gdy uzbierano kolejne środki, dobudowywane były nawy boczne. Całość początkowo najprawdopodobniej zwieńczona była drewnianym dachem. Dopiero w kolejnym etapie budowy powstał dach ze sklepieniami, które możemy podziwiać po dzień dzisiejszy.
Najprawdopodobniej jeszcze dłużej trwała budowa wągrowieckiego klasztoru. Świadczyć o tym może dość spory okres czasu, jaki trwały przenosiny zakonników z Łekna do Wągrowca. Od przyjazdu pierwszego zakonnika do zakończenia „przeprowadzki” minęło... sto lat. Przez ten czas powstawał najprawdopodobniej także obiekt klasztorny.

DDTVN/X-NEWS